του Δημήτρη Καλαντζή και του συνεργαζόμενου με τον ΑΙΡΕΤΟ postmodern.gr
Νέοι βανδαλισμοί έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στις υποδομές του Πεδίου του Άρεως, σκουπίδια υπάρχουν παντού, άφαντη παραμένει η εταιρία φύλαξης εντός του Πάρκου, αλλά το χειρότερο είναι ότι η τύχη του πρασίνου έχει εγκαταλειφθεί… στις πρώτες βροχές του Φθινοπώρου.
Το (πρόχειρα τοποθετημένο) σύστημα ποτίσματος έχει ξηλωθεί από παρτέρια και έδαφος, αφήνοντας απότιστα μεγάλα κομμάτια του Πάρκου, ενώ τα δρομάκια πλημμυρίζουν από νερά που χύνονται άσκοπα. Από τις βρύσες που θα ξεδιψούσαν οι άνθρωποι λειτουργούν μόνο δύο, από τις οποίες η μία ανοίγει με… υπόγειο μοχλό! Τα συντριβάνια, οι υδάτινες διαδρομές και ο Ροδώνας είναι κατάξερα και δεν βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια εργασία για τη λειτουργία τους, έστω και για το… επόμενο καλοκαίρι.
Το ημερολόγιο στο Πεδίο του Άρεως γύρισε πάλι στις ημέρες αθλιότητας που βρισκόταν όταν ανέλαβε η κυρία Δούρου την Περιφέρεια Αττικής πριν από 3,5 χρόνια, επιβεβαιώνοντας τους καχύποπτους που είχαν ερμηνεύσει την πρόσφατη εσπευσμένη προσπάθειά της να παρουσιάσει μία εξωραϊσμένη εικόνα του Πάρκου στις αρχές του περασμένου Ιουλίου, ως «πυροτέχνημα» που δεν θα είχε καμία συνέχεια και συνέπεια.
Η επιδείνωση της κατάστασης είναι καθημερινή και γίνεται με ραγδαίους ρυθμούς: τα δεντράκια που φυτεύτηκαν την Άνοιξη μαραίνονται, η χαμηλή βλάστηση (γκαζόν) έχει ξεραθεί (στα σημεία που πλέον δεν ποτίζονται) ή έχει αναπτυχθεί στο μισό μέτρο (αφού κανείς δεν το κουρεύει), τα σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους και απλώνονται στα παρτέρια, οι άνδρες και οι γυναίκες της ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης κάνουν σπάνια (ή και καθόλου) βόλτες πεζή αλλά προτιμούν (για τη δική τους ασφάλεια;) να πηγαίνουν με το αυτοκίνητό τους μέχρι την μοναδική εν λειτουργία Παιδική Χαρά και να επιστρέφουν στα μόνιμα στέκια τους στην είσοδο του Κωνσταντίνου και στη Γεωγραφική Υπηρεσία (όπου δεν είναι σε τίποτα χρήσιμοι), ενώ το γκέτο των τοξικοεξαρτημένων, που ήταν αποκλειστικά στην πλευρά της Μαυρομματαίων, έχει αρχίσει να καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του Πάρκου, χωρίς βέβαια να λειτουργεί κανένα πρόγραμμα “street working” ή να παρέχεται οποιαδήποτε υποστήριξη για να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι σε κάποια επαφή με την κανονικότητα (συνθήκες υγιεινής, στοιχειώδης ιατρική φροντίδα, σίτιση κλπ).
Το Πεδίο του Άρεως εξελίσσεται σε μία εμβληματική υπόθεση εργασίας (case study) για την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ενός θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να διαχειριστεί έναν δημόσιο χώρο.
Η Περιφέρεια Αττικής είναι η πλουσιότερη Περιφέρεια της Ελλάδας με κοινοτικά και εθνικά κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ. Η κυρία Δούρου αποφάσισε μάλιστα μέσα στο καλοκαίρι να δωρίσει μερικά από αυτά τα εκατομμύρια σε άλλες Περιφέρειες που αντιμετώπιζαν έκτακτες ανάγκες. Ο καθένας μπορεί να κρίνει όπως θέλει αυτές τις κινήσεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι υποδηλώνουν ότι η Περιφέρεια Αττικής δεν αντιμετωπίζει κανένα οικονομικό πρόβλημα.
Η Περιφέρεια Αττικής έχει έναν και μοναδικό χώρο στην Αθήνα για τον οποίο είναι υπεύθυνη: το Πεδίο του Άρεως. Για κανέναν άλλον χώρο (πλατεία, άλσος, πάρκο) δεν είναι άμεσα υπεύθυνη για τη λειτουργία του.
Μία πλούσια λοιπόν Περιφέρεια με έναν και μοναδικό χώρο διαχείρισης, πως είναι δυνατόν να ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ να τον διατηρήσει σε μία στοιχειωδώς ευπρεπή κατάσταση για το κοινό καλό των χιλιάδων κατοίκων του κέντρου της Αθήνας και των επισκεπτών του;
Στο Πεδίο του Άρεως δεν υπάρχει φωτισμός, δεν υπάρχει φύλαξη, δεν υπάρχουν υποδομές, τώρα δεν υπάρχει και νερό για να ποτιστεί το πράσινο... Ποιές άλλες «καμπάνες» πρέπει να χτυπήσουμε οι περίοικοι, για να καταλάβουν στην Περιφέρεια ότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα από αυτή την επίδειξη αυτάρεσκης ανικανότητας;
Νισάφι!
(Μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να βάλουν ούτε μία στρόφιγγα σε βρύση;)